Unpolished songwriting

“A writer who lives for her songs”

Ergens op een desolate Picardische krijtrots waar aan de voet 1 bakker, 1 straat en 1 café éénzelfde kous delen, schrijft Annelies Cappaert, haar teksten en muziek. Haar zus Sarah Cappaert voegt specerijen en accent aigu’s toe met haar stemkleur. De concertreeks “in the dark” ontstaat nadat Annelies Cappaert jarenlang weg en weer rijdt naar een afgelegen rots-huis en haar songs (bijna op de tast) schrijft. In een zichzelf aangeleerde taal. Ze laat de songs jarenlang rijpen zonder nauwelijks iets te laten horen aan iemand, behalve aan Sarah.
Het was producer, filmcomponist en arrangeur Steve Willaert die het eerder ongewone schrijftalent opmerkte en onderstreepte in zijn unieke karakter: “Ze schrijft muziek in kleurrijke penseelstrepen. Het zijn melodisch ongepolijste juwelen waar het gevoel primeert. Haar teksten zijn gelaagd en onthullen zich als Matroesjka’s. Een schrijfster die leeft ìn en voor haar liedjes…”

Annelies: “ik heb mijn hele leven al een soort innerlijke drang om iets te “maken”. Voor mij is iets laten ontstaan op de tast het oppergevoel van geluk. En wat is slagen? Voor mij is slagen vooral volharden en blijvend creëren. Ook wel: luisteren naar jezelf en tijd maken voor de innerlijke geiser. Als ik ’s morgens start in stilte met een leeg blad of een lege music-file, en ik kan ‘s nachts in mijn eentje mijn afgewerkte song beluisteren met een glas wijn: dan slaat de gelukmeter tilt: happiness in het rood. Dan is de stilte die volgt na het beluisteren van de afgewerkte song gewoon schoon en ook een beetje lief voor me. Ik heb me, in het schrijven van dit album, vaak een beetje eenzaam gevoeld. Maar dat was de kracht die ik nodig had om te blijven schrijven en beter te worden. Ik heb nooit muziek gestudeerd en blijf daar altijd realistisch en down to earth in. Vroeger dacht ik dat het vooral een gebrek was, nu zie ik het soms al als een ongelukkig gevallen voordeel. Ik speel al mijn instrumenten wel zelf in tijdens het creëren van een song, werk heel veel rond stemmen, maar daarna ben ik altijd heel blij en opgelucht dat ik dit aan mijn muzikanten kan geven. Zij zijn als het ware de geüpdatet 3.0 versie van mijzelf. Melodie is mijn passie, woorden mijn hulpstukken, gevoel mijn motor. Een beetje schrijven op de tast, vandaar dat ik onze concertreeks ook wil laten starten in absolute duisternis. Dan nemen we ons publiek ook een beetje mee in m’n  schrijfwereld.”

We zochten overheen de jaren aanknopingspunten met producers en muzikanten. Zoals Paolo Conte het zo mooi bezingt in zijn “sparring partner” zochten ook wij naar een producer die een verlengde kon zijn. Iemand die de eerder ongewone en eigenzinnige manier van muziekschrijven kon doorzien, lezen, omzetten, optillen. En dat vonden we, bij Steve Willaert. Steve gaf beetje bij beetje het zelfvertrouwen dat nodig was om naar buiten te komen.

Annelies: “En toch blijf ik evengoed genieten van werken achter de schermen, schrijf ik even graag tekst en muziek in een schaduwsteegje. De jarenlange backing vocals die we hebben gedaan (de Dolfijntjes, Jo Lemaire, Cajun moon, Yannick Bovy, …) zijn hele goeie leerscholen geweest in muzikaliteit en podiumvastheid, maar vooral ook gewoon super leuk. En dat is wat muziek au fond ook moet zijn: “plezant, geestig, a party for the soul.”